Het verkeerde been

Onlangs hoorden we dat naast de al eerder geconstateerde hiaten op gebied van taalkundigheid, ook het rekenniveau gezakt is naar bedenkelijke levels. Met lede ogen zien de onderzoekers dit proces ontaarden in de verzakking van de pijlers onder alle andere vakken. De som der leesbare delen van feiten en conclusies is het wetenschappelijk, dus onweerlegbare (wie lacht daar) bewijs. Mooi niet. Eén plus één is twee, tenzij ruimte ontstaat voor meer inzichten. Dat wist ik allang! Maar ja, dat zegt iemand met vroeger louter onvoldoendes op rekenvakken. Mijn hele leven al heb ik het de grondleggers van wiskunde niet kunnen vergeven dat ze mijn veilige taalgebied annexeerden door het te  vermengen met cijfers. Wiskunde is echter ouder dan ik. Dat maakt mijn gekrabbel vooral alleen maar ongeloofwaardiger. 

Tenzij je kan aantonen dat in de taalwereld wel degelijk veel gerekend wordt. Met voorkeur voor minnen en plussen. En wel door het gebruik van drogredenen. Dat zijn kleine geniepig stokende taalfluisteraars die expres uitspraken of meningen bij elkaar optellen of uit elkaar rafelen en in de gevarenhoek zetten, naast mensen die andere dingen durven te vinden dan jullie, hullie, zullie of ikzelf...

Eh....  dan jij, 

Nee, dan wij, bedoel ik.....   

Maar nee, u natuurlijk niet! Gelukkig maar.

Ongeacht wie er wel of niet in stinkt, niemand wil als manipulator worden weggezet. Toch is dat wat we doen of zijn als we ons veelvuldig bedienen van onwetendheid (maar wel een mening), vals dilemma, omgekeerde oorzaken en gevolgen, zwijgen is toestemmen, invullen, 'wie niet voor ons is, is tegen ons, durf het eens met mij oneens te zijn want dan klopt mijn  denkraam niet meer en ben je mij kwijt als vriend'. Kortom, een hele verzameling van aannames. De mediakanalen bieden volop ruimte om het onszelf en een ander lastig te maken en een dag daarna gaan we gooien met modder of stenen. Kijk zelf maar eens hoe dat zit met drogredenen, al bent u daar wellicht te lui voor....

Huh? Is ze nou helemáál.....!

Nou moe! 

Waar kwam dat vandaan? 

Stil maar. Ik schudde u slechts wakker met een zogeheten willekeurige correlatie, waardoor u nu al begint te steigeren. Denk ik. Dat weet ik dus niet zeker. Want ik ging uit van mezelf en mijn voorspelbare reacties als ík die aantijging moest incasseren terwijl me nog niets was gevraagd...  

Maar kunnen we elkaar dan helemaal niks meer zeggen? De vraag stellen is hem - bijna - beantwoorden. Of vér-antwoorden! Niet voor niets wordt de tong (lees ook: media) vergeleken met een vlammetje dat een heel bos in brand kan zetten. Zolang we van alles roepen zonder ons bewust te zijn van de schade die we aanrichten, laten we iets belangrijks liggen:  De gebruiksaanwijzing van taal, dat schitterende cadeau waarmee communicatie mogelijk is. En bij veelvuldig gebruik op de goede manier ook een hulpmiddel bij alle andere schoolvakken en sociale omgang. Zegen en vloek in één omdat we met ons kunstig opgebouwde geblaat de risico's ervan ongelezen hebben gelaten en gelijk op allerlei knoppen zijn gaan duwen. Wat zegt u? Dat is een aanname!? Heel goed! U snapt het in één keer! 

Conclusie: Laat ik gewoon - FOEI! -  mijn bek houden. U komt er zelf wel uit, maar niet voordat u hebt opgezocht wat u niet op de kop of onder water moet houden, niet doorsnijden, niet eten, niet in bijzijn van kinderen openen en zéker niet op een plek waar dat niet wordt verwacht. Want dat zet de goed verstaander op het verkeerde been! Wie dat is, is mij eigenlijk ook een raadsel.

Jet

Als je voelt hoe broos een mensenleven is, hoe nietig het bestaan....

Dan zou je het liefst alles neerleggen. Geen toetsenbord meer beroeren en geen pen meer oppakken om woorden te geven aan je schrik, verdriet en boosheid. Hoe menselijk is dat. Maar omdat de kans dan verglijdt om een geluid van protest de wereld in te brengen, en niet alleen vanuit je eigen binnenste, - al kan je alleen maar voor jezelf praten - dan toch maar doen? Ook al heeft niemand erom gevraagd? In ieder geval nadenken waarom en voor wie...

Misschien is het genuanceerder en dus wel ok om in ieder geval in eigen gelegenheid een zwart-op-wit-monument op te zetten. Een monument in de vorm van een verzameling letters. Een monument voor mensen die van het ene op het andere moment niet meer kunnen meedoen met hun eigen leven. Een monument voor een meisje dat niet meer verder mocht op haar pad.

Zeventien jaar, wat is nou zeventien jaar op wat je verwachtte mee te maken in het leven. We kennen elkaar niet. Maar we weten allemaal ineens wie je bent. Misschien ben ik je wel eens tegengekomen, in de winkel of op straat. Alleen weten jij en ik dat niet. En dat zal zo blijven. Er is een weigering in me om over verleden tijd te spreken als je voortleeft in de harten van zoveel mensen die nu zo intens verdrietig zijn. Alsof je anders al niet meer mee doet. De verwarring en het ongeloof, de woede en het hartverscheurende gemis na jouw vertrek is onmenselijk groot. Zoveel tranen, zoveel vragen. En dan sta ik nog maar aan de zijlijn met honderden andere mensen.

Geen enkele reden is er te geven of te bedenken voor wat er die woensdagavond is gebeurd. Geen verklaring, oh, alsjeblieft, nee!

Alleen dat wat er is moet er mogen zijn. De realiteit. Te walgelijk voor woorden, dat wel.

Mijn vingers op het toetsenbord liggen stil.

Ik wil helemaal niet 'Rust zacht!' zeggen. 

Niet omdat ik het je niet gun, maar zo oneerlijk.

Alsof er een keus is...

Schaduw

Hoe kneed ik een stukje tekst over een verpletterende verkiezingsuitslag? Niemand vraagt het me maar de letters roepen en staan elkaar te verdringen achter een denkbeeldige dichte deur in mijn hoofd. Dus vooruit maar. Stukje bij beetje komt er een opening. Weet ik wel wat ik doe? Als ik thuis de deur op een kier zet, hoop ik dat de huisspin de hint snapt, en verdwijnt. Maar wat komt er binnen? De hele familie spin! Zal je altijd zien. Bovendien roept iedereen thuis: DEUR  DICHT! Want buiten is het koud en guur.  Ook zijn  er zijn meer voorbeelden uit het recente verleden waarbij een kier geen goed idee was. Dat gaat tochten. Dan moet je isoleren. Wie dat anno nu nog niet weet...                                                                                                       

Helaas, het is al mis,  De letterfontein heeft de opening gevonden en is los.

Nu de rook om ons hoofd wat is verdwenen zien we de brokken, blijven er wat steekwoorden hangen en geven we ieder vanuit eigen denkraam betekenis aan mogelijke gevolgen.  Bij de eerste signalen van de grote verschuiving moest ik vechten tegen de aandrang om alle kanalen uit te zetten en naar bed te gaan met als verklaring: 'Ik doe niet meer mee'. Maar dat was helemaal niet aan mij, bleek gisteren. Bovendien zou niemand het merken omdat ik geen speler in het veld ben maar slechts lid van de bevolking dat knarsetandend op de tribune het allemaal aanziet. Je kunt zulke dingen beter overlaten aan iemand uit de politiek die er (zo chic!) wél een draai aan gegeven heeft met de woorden: 'We pakken een andere rol'. En zo kom je overal mee weg.

En waarom wilde iedereen over zijn eigen schaduw heen springen? De één na de andere lijsttrekker bezigde die uitdrukking. Allemaal in een wanhopige poging nog iets heel te houden van de eigen koers?  Gisteren toen even de zon scheen heb ik geoefend met schaduwspringen. Niet gelukt natuurlijk maar ik had het kunnen weten want schaduwen overwin je niet zomaar. Kortgeleden bereikte ons in familiekring een filmpje van een kleine jongen die na zijn middagslaapje zijn evenbeeld op de muur ontdekte. Hij zwaaide ernaar. De schim groette op dezelfde manier terug. Hij probeerde de persoon tegenover hem weg te wuiven (dat zie je bewindslieden ook graag doen bij blokkades op hun ondoorgrondelijke gangen) maar nee hoor, de peuter tegenover hem bleef hangen. Heen en weer rennen in een ledikantje om aan het beeld te ontsnappen had ook geen effect. Hopelijk is de uitwerking van dit alles niet een voorbode van een tijd waarin monsters moeten worden verjaagd. Want dat is evenals gedoe met schaduwen, laat staan eroverheen springen, vermoedelijk een onbegonnen werk. Dat leert ons dus de geschiedenis in het kleine en het grote.

Maar ze gingen toch luisteren naar wat het volk zou zeggen? Nou, wat zeur je dan? Waarom moet ik ineens denken aan hoe we vroeger maatschappijleer hadden op school. Heb ik niet opgelet bij het hoofdstuk staatsinrichting? De vraag stellen is hem beantwoorden denk ik. En bovendien staat de theorie vaak haaks op de praktijk en pakt alles net wat anders uit dan oorspronkelijke bedoelingen van wat een democratie wil heten. Wat is trouwens de definitie van 'volk' dat behalve 'menigte' ook een licht denigrerende klank gaat krijgen als de leidende poppetjes vooral bezig zijn met de allernieuwste bestuurscultuur en de massa (ook zo'n mooie omschrijving) mogelijk ervaren wordt als een lastige vlieg die zijn aanwezigheid maar blijft bewijzen door om je hoofd te gaan zoemen. Je kan de deur op een kier zetten in de ijdele hoop dat die wegvliegt. Idee? Maar dan komt er misschien wat anders weer binnen. Of moeten we leren dealen met de schaduwen op de muur. die ontstaan zijn als gevolgen van kiesgedrag sinds de meest recente geschiedenis? Dat lijkt me een hele grote sprong in het diepe.

Veel geblaat (bonus)

Het verhaal over Fiona kreeg een staartje. Schapen hebben die aanhangsels ook maar heel imposant is dat deel van hun lichaam niet. Fiona's verhaal wordt dat echter meer en meer, wat mij weer verplicht om de geschiedschrijving weer een zetje te geven. Dat is zo flauw van ontwikkelingen. Je volgt ze op de voet maar ze vertellen je nooit wanneer het klaar is.

The  heart of the matter: Fiona is ondergedoken! Je verwacht zoiets niet van een schaap dat eerder maar één ding kon, maar het is een feit.  De dierenbescherming die haar eerst liet staan, is  in hevige verontwaardiging uitgebarsten over het feit dat Fiona nu zo gevierd is. En ik heb een beetje de indruk dat dat nou ook weer niet de bedoeling is omdat de credits van de redding zijn verschoven naar de boer die het voortouw nam. Nu ineens is de dierenbescherming bang dat Fiona teveel aandacht gaat krijgen. Dat kan zo'n schaap dat nooit op de bühne is geweest natuurlijk nooit aan! Al die roem; ze gaat een bezienswaardigheid worden,. Arm schaap; ze gaat geaaid worden, het zoveelste trauma. En straks ligt ze op de divan bij de schapenfluisteraar en blijkt dat ze door gered te worden zichzelf niet heeft kunnen zijn. Wat een zorgen! Maar boer Cammy en consorten staken een stokje voor al dat overbeschermende gezeur en vervolgens is  Fiona onvindbaar en heeft ze bewakers. Hé, schaap Veronica, heb je daarvan terug?

Stel hè, ik zeg maar wat, maar blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit en wie weet maakt Fiona het nog bonter. Stel, ze heeft nu immers aan een publieke functie geroken. Niet elders onder de betutteling van de dierenbescherming van haar land, maar vanuit een safe-house. Stel, straks wordt ze gevraagd voor talkshows, krijgt ze een merchandise-label, beland ze in het kabinet, wordt ze premier, spreekt ze volle zalen toe over reddingen zonder protocol, Stel hè, dat de ontwikkelingen, als we ze toch moeten bijbenen, elkaar in hoog tempo opvolgen... Zou het mogelijk zijn dat het tij dan keert? Dat we ons daardoor geroepen gaan voelen om zonder voorwaarden levens te redden en met de nodige zorg (maar niet méér) er een goed vervolg aan geven? Wat zou dat mooi zijn! Misschien droomt Fiona er wel van, dat ze als ervaringsdeskundige zich kan inzetten ten voorbeeld van alle schape-zusjes met behoefte aan een warme stal. Dan gaat ze hen wijzen op eigen regie en empowerment om zich te ontworstelen aan alles wat ook maar even ruikt naar misstanden in de schapenzorg. Vervolgens wordt deze geschiedenis beschreven in een autobiografie: 'Het schaap over de dam'. Alle schaapjes op het droge en de royalties naar een goed doel. Bij deze is het schrijfseizoen geopend! 

Veel geblaat

Toen onze Nederlandse schrijfster Annie M.G. Schmidt zich liet inspireren door een fictief schaapbeest dat veel van de karaktertrekken van de schrijfster zelf herbergde, schreef zij versjes over een kuddedier met een vrije geest met als titel: Het schaap Veronica. Die reed in de tram, ging op bezoek, zat met een papegaai in de trein en deed nog veel dingen meer die we zelf ook graag hadden bedacht. Maar helaas was Annie ons voor en heeft zij de credits helemaal zelf verdiend. Veronica dartelde door het leven en had veel volgers. Daarvoor was ze dan ook een kuddedier. Een gezellig soort tante Pollewop, al werd zíj dan weer door iemand anders zwart op wit in het leven geroepen. De auteurs hebben het maar druk met alle personages. Onbevreesd stortte Veronica zich in diverse avonturen en je gúnde haar zo, dat het goed zou aflopen. Het boekje is uit, we leven inmiddels in 2023 te midden van een hoop geblaat in de wereld. Hopelijk is de gunfactor  nog niet uitgewerkt want er zijn een boel schepsels die er wel wat van kunnen gebruiken. Die worden teruggeduwd, of gewoon vergeten...

Wie had kunnen vermoeden dat afgelopen weekend wéér een schaap in de belangstelling zou staan. Een schaap dat vast zat. Ook dit schaap wordt beroemd, wat ik je zeg! Niet omdat ze in de tram reed, of een papegaai met zich mee droeg. En op bezoek gaan was er ook niet bij want ze kon met geen mogelijkheid wegkomen. Stap naar links... Kiezelstenen! Rechts dan..? Zelfde verhaal. Achter haar een grote rotsformatie en voor haar de zee en Annie de schrijfster had haar in dat geval een zwemdiploma laten halen want de fictieve versie kwam overal mee weg!  Denk je even in wat de situatie geweest moest zijn voor déze krullebol. Hoewel ook een kuddedier stond ze daar in haar eentje wat voor zich uit te blaten en niemand in de buurt. Een trauma! Je zou het geen mens gunnen, laat staan een schepsel op vier poten. En die had geen keus want staan was haar daginvulling. Als een roepende in de woestijn maar dan in Schotland, dus wellicht wat natter van omgeving, moet ze zich schor hebben geblaat en compleet kierewiet hebben verlangd naar het einde of sowieso een einde als ze had geweten wat dat had beduid. Bèh! Zielig!

Maar zelfs daar in onherbergzame gebieden was er hoop want daar kwam een groep kajakkers langsgevaren. Een ruig stuk wereld vraagt om stoere sportmensen die links, rechts, uitslaan, elkaar in het Schots toeroepen: 'Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer een centime....Huh?

Bèèèh....

Peddels inhouden. 'Wat was dat? Wie zegt daar iets?' 

Niet dat iemand van hen daar een beest verwachtte, dat een eindje parallel mee hobbelde. Zelfs het monster van Lochness niet. Dit zag er ook niet uit als zodanig maar het was wel een verrassing. Met de belofte terug te komen werd er voortgekajakt. Zo'n belofte kan je misschien beter niet uitspreken als het geen garantie is voor goede afloop. Maar goed, we zeggen zovéél. Niemand die er van je loze beloften afweet! Eén kajakster kon er in de avond niet van slapen. Kwam terug. Nog steeds dat schaap. Zou ze het koud hebben? Wat denk je zelf als je twee jaar niet geschoren bent? Kajakster begon een petitie om het schaap te redden. 52.000 handtekeningen opgehaald. Geen enkele gestrande vluchteling brengt het zover. Daar tekent niemand voor. Wel voor een schaap dus en dat geeft te denken en de hoop groeit. Echter, na het zeer gemeend krabbelen van je initialen kabbelt jouw leven voort. Zo gaat dat bij mensen én bij schapen. Want zelfs de lange lel met namen resulteerde niet in het redden van de schaapachtige op dat strand met al twee jaar hetzelfde uitzicht. 'Ongelooflijk complex en vol gevaren' heette het cancelen van een reddingsactie van de Schotse dierenorganisatie. Ik vraag me af waarvoor die organisatie dán bedoeld is. Zouden ze eerst de protocollenmap hebben bestudeerd met paragrafen om eerst uit te zoeken hoe een beest zover komt, of recht op redding heeft?  En weer dringt zich de gelijkenis  met andere reddingsacties aan me op, die over mensen gaat die níet op het strand zijn gebleven, ook geen zwemdiploma bezaten maar toch de drang hadden om ergens over te steken...

Dan de Schotse boer Cammy W. maar. Misschien zei hij wel: 'Wát nou gevaarlijk!' of: 'Dat beest blaat zich z'n eigen nog een beroerte!' In ieder geval moest er een eind komen aan de situatie.  Hij zocht een lier en een aantal collega's. Samen stonden ze op de rotsen aan het strand en hesen de grote baal wol (in twee jaar geen schaar doorheen geweest!) op pootjes naar boven. '' Hey..up-ah" (of zoiets) zullen ze geroepen  hebben. En: 'Poeh, poeh...' misschien. Al zal dat wel anders hebben geklonken want in onze taal klinkt zoiets anders dan in ruige gebieden. Daar stond het schaap dan! Wie was de eigenaar? Niemand om een declaratie bij in te dienen? En hier stopt de vergelijking met andere behoeftigen want de Schotse boer maalde blijkbaar niet om papiertjes, risicovergoeding en beslisbomen: 'Wat te doen met een schaap dat twee jaar aan het strand heeft gelegen, profiterend van de gelegenheden en dure vierkante meters?' 

Hulde aan Cammy.

Inmiddels is het beest kilo's lichter want eindelijk is ze geschoren, in een schoon hooibed gelegd en is haar gevraagd of ze nog een klacht wilde indienen. En men gaf  haar een naam. Het schaap Fiona -zoals haar personage en geschiedenis de wereld zal ingaan- staat, wat mij betreft, bekend als een verpersoonlijkte aanklacht van wat in onze wereld niet wordt gered.  Wat moet er terecht komen van de rest van de kudde? Of zijn er nog heel veel roependen in de woestijn?

 

Voorpret

 Omdat de dag begon met een verjaardag kwamen we halverwege de middag lichtelijk ontwend aan structuur weer thuis. Voldoende tijd om nog wat te doen, te weinig om het ook echt uit te willen voeren. Of het had te maken met gebrek aan zin. 'Als je geen zin hebt, moet je zin maken, jahaaa!', Maar zelfs daartoe ontbrak de motivatie dus we lummelden er heerlijk op los. De lucht was vol van de regen die nog komen zou. Voordat het schip met zure appels zou komen bedacht ik nog een onnutte boodschap en stapte op de fiets. Misschien beleefde ik nog wat in het dorp.

Aangekomen bij de winkel, ofwel graailoods met blauwe letters aarzelde ik. Zeker, er is van alles te halen, ik ben er zelf ook zeer bedreven in en het kost allemaal geen drol maar de rest van ons dorp liep er ook. Dat wil zeggen: Veel vrouwen. Vrouwen met kinderen die helemaal niet willen winkelen en vrouwen die wilden dat ze hun kroost hadden thuisgelaten omdat ze dreinden om dingen die hen geen goed zouden doen. Mannen liepen er ook. Achter hun vrouw aan, achter het kind aan, in de weg lopend van mensen met doelgerichte lijstjes in de hand en over het algemeen balend, schatte ik in, na wat gezichten te hebben gelezen. Eéntje kwam er ook voor uit. Hij zag zijn lief al bij de kassa staan terwijl hij -mokte hij verongelijkt- naar haar aan het zoeken was. 

''Waarom loop je iedere keer van mij weg?"

"Ik loop niet weg, ik zie van alles en moet dit lijstje bij langs"

"Nou, dat is toch weglopen ?" (een volhouder)

"Stel je niet aan, dat doe ik niet om die reden maar gewoon om dingen te pakken, jij hebt zelf nog niks voor elkaar"

Nu kwam hij pas echt op stoom. Steeds vijf centimeter verder schuifelend richting de kassa zag hij kennelijk geen enkele reden een pauze te houden in de tirade "Weglopen is weglopen. En ik stá daar maar. Zo niet chill -sorry, ik schoot bijna in de lach. Waarom zou het leven in de winkel die staat van bewustzijn moeten bereiken?- En dat voor pákjesavond! Om te kotsen, en dan moet ik er zeker ook nog een gedicht bij voorlezen. Dit is echt de allerlaatste keer dat ik met je mee ga of sowieso aan die onzin mee doe. Wát zeg ik, je moeder heeft het weer fijn voor elkaar met het feest en je ziet me niet staan en je zegt niet waar je bent. En ik zeg je..."

"Wat heeft mijn moeder er nou weer mee te maken? Even wachten, hoor, ben aan het pinnen... Ja, je gaat nooit meer met me mee. Lijkt me heerlijk!" 

.... 

Gedachtig aan hun heerlijk avondje volgende maand, genoot ik bij voorbaat al  met volle teugen, Bijna zou ik smeken om erbij uitgenodigd te worden. Ja sorry, maar als het je zó in de schoot geworpen wordt, is dat onvermijdelijk. Bovendien werd ik gedwongen mee te genieten van het gesprek, maar ook dát is niet louter ellende. Bedenken waar je je niet mee hoeft bezig te houden is fantastisch. Probeer het maar eens. Al die bekvechtende stellen deren je niet. Noch hun redenen om zich niet in te houden of de inhoud van alle ellende. Niet op jouw bordje. Het levert wel een hoop input op, en tegen alle lotgenotes die hun eigen lijstje én dat van hun teerbeminde moeten regelen zou ik zeggen:  Vrouwen, laat iedereen thuis, als het ook maar even kan. Zet uw man bij de buren, uw moeder buiten bij de fiets, oh nee, de regen barstte net los, dan maar in de auto,  de kinderen voor een tekenfilm of gebruik uw eigen fantasie. Wat dénken ze wel!?

Hopelijk zijn ook uw gedichten minstens even snijdend als de inhoud van uw gesprekken aan de kassa. Eén keer per jaar kunt u de mopperaar die eigenlijk niet mee wilde, terugbetalen door legaal zwart op wit los te gaan. Koop iets onnodigs. Een pen  of een gummetje, het maakt niet uit zolang er maar een gedicht over kan gaan. Laat u zich de kans niet ontnemen. Kost nog minder dan de drol in een winkel waar iedereen op dezelfde tijd wil zijn. Of juist niet!

Stormachtig

 

Wat kan je schrijven over wind? De Hollandse weerkaart blijkt vandaag onderverdeeld door een verticale kleurverdeling die weercodes dekt in Oranje-geel-groen. Het was net of het Hollandse rood-wit-blauw tijdelijk vervangen werd door een andere vlag. Natuurlijk heb ik nog even opgezocht met welk land we de nieuwe kleuren in precies dezelfde volgorde delen maar vond er niet één. Guinea kwam dichtbij maar het oranje gedeelte kwam nogal tomaat-rood over, en als je kleur wil  bekennen moet je niet gaan marchanderen. Bovendien wil ik via een paar sprongetjes over op een heel ander onderwerp.

Wijzelf wonen op de weerkaart van vandaag in groen en worden dus amper bereikt door de gramschap van wind Ciaran. Hoe je dat uit wil spreken laat ik aan je zelf want morgen is deze plaatselijke bijna-orkaan alweer geluwd. Dan lijkt me evenals bij doorzaniken over vlaggen de zoektocht naar de juiste klank een oneconomische manier van omgaan met en focussen op een item. Nou weet ik wel wat wind kan aanrichten want we leven in het Noord-Oosten van ons land en normaal waait het hier ALTIJD harder dan strikt noodzakelijk dus verklaar me niet voor ongevoelig als ik ook eens mazzel heb. Een paar maanden geleden moest ik nog een tuinbank oprapen die omgeklapt was. Wat zeg ik? In onze streek  hebben we verstand van alle soorten tegenwind.

Wat hebben we? Een vlag, hard geraas en geblaas en een landstreek. Elke week bereikt ons ook nog eens uit steeds dezelfde richting een natuurverschijnsel met gedrag dat uit álle windstreken afkomstig is. We proberen met zandzakken, dichte deuren en enige uitroepen de schade te beperken. Dit verschijnsel als miniverpersoonlijking van wervelstormen is onze kleinzoon, verrukkelijk samenraapsel van alle weers(on)gesteldheden bij elkaar. Hij is watervlug. Lachen, huilen, stampvoeten; alles in één bui. Zo snel als ie bij ons aanwaait, gebeuren er bijzondere dingen. In een ommezien zien alle ruimtes eruit alsof er in één grote hoos alles door elkaar is gewaaid. En zoals je de klok gelijk zetten kan op zijn komst, weet je daarna zeker dat je leesbril overal kan liggen, de kraan boven het fonteintje van de toiletruimte een eigen leven heeft geleid, de bloemen die nog wel mooi rechtop stonden, achteloos ter zijde zijn geworpen en zo kan ik wel doorgaan. Het was voor ons al een  behoorlijk poosje geleden dat  onze dochter, de moeder van de windhoos, dit toneel organiseerde maar nu weten we het weer. We leiden af, doen hetzelfde rondje lopen gerust vijf keer per dag als het wordt gewenst of het onszelf uitkomt om de schade te beperken. Kortom, we doen alles wat iedereen doet om zich door een dag met peuters te ploegen. Omdat we blijkbaar ook lijden aan gebrek qua lange termijn geheugen, worden we door alle peuteracties en reacties wederom compleet verrast. Totdat...

De ouders van het stukje kwikzilver dat (als het hem uitkomt) luistert naar zijn naam, hebben een aantal grenzen gesteld aan het verplaatsen van speelgoed van hier naar huis en weerom. Daar heb je dan wél invloed op. Maar pas op! Het kan je gebeuren dat de wind ineens even gaat liggen en in die momenten waarop je aandacht zomaar wat verslapt en enkel vertedering over dat kleine jongetje dat zo lief speelt, overblijft, is het oppassen! Er verdwijnen dingen. Datgene wat in het blikveld verschijnt, voedt een verlangen het in bezit te hebben. Zo de wind waait, waait het jasje. Je kunt je laten overweldigen door de omstandigheden, maar wij prefereren de eindcontrole door een liefderijke fouilleerronde uit te voeren. Al knuffelend ontvreemden we wederrechtelijk wat ons werd ontnomen. In deze fase is er nog helemaal geen kwestie van criminele aanleg maar we willen deze al bij voorbaat elimineren want gelegenheden hebben gezien een bepaalde uitdrukking een kwade naam. 

Na het uitschudden en afborstelen blaast het kleinkind de aftocht. Het was weer een prachtige dag vol gedwarrel en opzwepende emoties. Als hij weerkomt steken we de vlag weer op, hoe de wind ook waait.